De bel is helemaal kapot

De koffie laat op zich wachten. Ik wacht rustig af, alsof het me allemaal niet uitmaakt, man van de wereld, de tijd is aan mijn zijde. Ik kijk een beetje om heen, stap een iets opzij voor iemand die alvast een hotdog wil bestellen. Prima toch. Ik ben cool. Mij maak je niet gek.
Dan komt er in een rechte lijn een jongetje van een jaar of zeven, acht – probeer die kinderen maar eens op leeftijd te schatten, ze zijn allemaal even bijdehand – op mij aflopen. Hij is een beetje smoezelig, vlekken op z’n kleren en snotterige vegen over zijn neus. Zo eentje die in staat is om je ’s avonds bij het naar bed gaan blij te verrassen met een dode kikker, een halve spin en drie stenen in zijn broekzak. De andere broekzak is niet te doorzoeken op vondsten uit de natuur vanwege de snoepjes die de voering hermetisch dicht plakken.
Hij pakt me even bij mijn onderarm alsof ik ‘m al jaren ken, kijkt me aan en begint gewoon:

“Zo, weet je wat er gebeurd is? Weet jij dat?”
– “Eh, nee… Nee, dat weet ik niet. Wat is er gebeurd dan?”
“Mijn bel is kapot!”
– “Nee joh, meen je dat nou? Echt waar?”
“Ja! Echt waar! Helemaal kapot.”
– “Joh, maar hoe kan dat nou? Helemaal kapot?”
“Nou, gewoon, ik weet het niet, gewoon helemaal kapot. Hij was ineens stuk!”
– “Zo joh, en nu dan?”
Hij begint triomfantelijk te lachen: “Nu heb ik een nieuwe!”
– “Oh, maar dat is fijn zeg! En wat is het er voor één?”
” Een roze!”

En dan loopt hij weer weg. Terug de winkel in. Naar zijn moeder. Die had het allemaal in de gaten en lacht naar me en haalt met een gespeelde verontschuldigend gebaar haar schouders op. Ik lach op mijn vriendelijkst terug en probeer mijn coolness weer te vinden terwijl ik de twee bekers koffie pak die inmiddels geduldig, zoals alleen bekers koffie dat kunnen, op mij staan te wachten.