Demo On

hier maak ik plaats voor mijn demonen
hier geef ik ze ruimte en tijd
ik omarm ze in woorden en geef ze een thuis
ik laat ze los in mijn muziek laat ze vrij in mijn tekeningen

het zijn geen vijanden
het zijn mijn luidruchtige vrienden
ik voel zie hoor ze elke dag
en ik heb ze lief

ze laten me ademen
ze verstikken me
ze laten me vallen
ze laten me opstaan

ik heb ze lief
ik haat ze
ik heb ze lief
ik haat ze

adem in
adem uit

zonder donker geen licht
zonder lawaai geen stilte
zonder dalen geen pieken
zonder leven geen dood

adem in
adem uit

ik heb ze lief
ik heb je lief
ik heb mij lief
ik vervloek alles en iedereen

ik heb mijn leven lief

21 gedachten over “Demo On

  1. Accepteren wat je eigenlijk niet wilt lijkt me inderdaad het moeilijkste wat er is. De strijdbijl begraven en het demoon erkennen als deel van jezelf; vreedzaam samenzijn in hetzelfde ego. Prachtig verwoord, het zou anderen in dezelfde worsteling op het goede spoor kunnen zetten.

  2. Moeilijker. Althans, mijn ervaring tot nu toe. Maar het voelt beter. Zelfs als het nooit helemaal lukt. Maar goed, wat is lukken? 😉 Vechten is als een oorlog. En daar heb ik echt, na jaren ‘frontervaring’, geen zin meer in en de energie niet voor. Zonde van de tijd op. De oorlog kan me gestolen worden. Een dikke vinger als het ware 🙂

  3. de titel is al goed bedacht,zo in twee woordjes.. verder vind ik het ook mooi,ondanks de sombere dingen er in, het zegt mij dat je vecht..maar toch net doet of die nare dingen er mogen zijn, dat je het accepteert, waardoor ze juist misschien verdwijnen ,want dan vinden ze het misschien niet leuk meer om bij je te zijn.en uiteindelijk toch je zelf belangrijk vind en het leven omarmt.

Reacties zijn gesloten.