Raam

Ze zit nu al uren in haar favoriete stoel voor het raam. Soms herkent ze iemand die voorbij loopt en steekt ze haar hand op. Bijna nooit wordt het opgemerkt, maar haar ogen blijven de persoon volgen tot die uit het zicht is verdwenen. Tenzij een auto, fietser of iets anders haar aandacht trekt. Wat dat betreft is het een mooi plekje. Er valt genoeg te zien.
Soms veegt ze met een papieren zakdoekje een traan uit haar ooghoek. Ze huilt niet echt, het zijn maar tranen, af en toe. Zo erg is het dus niet, zeggen ze hier en gaan door met wat er allemaal nog meer moet gebeuren. Zij zit daar bij het raam voorlopig nog prima, tenslotte.