Luie zondag

Zo joh, ga er maar lekker voor zitten. Een feel good verhaaltje van heb ik jou daar.

Het was op een zondag, ook zo mooi: een zondag met zon. Op, houd je vast, een zonovergoten veld. Yep, zo bizar kan het leven soms zijn. Hier, nog meer: Castellum Hoge Woerd. Nou, dan weet je het wel. De Meern, hartstikke Vinex. Maar oprecht fijn. Nee, echt. Ik meen het.

We waren er al vroeg. Voor enen. Terwijl we zelf pas om half vijf op zouden treden. Niet helemaal waar, trouwens. Ik zou om twee uur al een paar liedjes meedoen met Sarah en Jake. Een project dat nog volop in ontwikkeling is. Ik was een aantal jaren de man met de trommel en allerhande andere rammel- en schuddingetjes bij het toenmalige project van Sarah. Dus vandaar. Ze appte me van de week of ik het zag zitten om tijdens het eerste optreden van haar huidige muzikale uitspatting wat nummers mee te doen. Ze stuurde me wat linkjes met muziek, ik luisterde ernaar en dacht: komt wel goed. Precies wat zij en Jake ook dachten. Kan niet mis. En dat ging het ook niet. Was gewoon leuk om te doen, na drie jaar niet meer samen te hebben gespeeld gewoon weer het podium en spelen.

Om half vijf waren Selma en ik (MANKES) aan de beurt. Slotact van ZIMIHC’sLazy Sunday Afternoon. Dan is het duidelijk: we spelen onze greatest hits. Niet dat iemand ze kent, maar wat maakt het uit? Op een plek als deze met picknickende mensen op een zonnig grasveld, omgeven door de kakelnieuwe muren van wat ooit echt een Romeinse nederzetting was geweest. Zo’n plek dus. Historisch gezien gezegend. Zo ook ons optreden. Ging lekker. Al jinxte ik ons onbedoeld door hij gaat lekker tijdens een instrumentenwisseling in Selma’s oor te fluisteren. Spontaan bleek mijn gitaarband opeens heel andere ideeën te hebben over een luie zondag en onze synthesizer besloot ter plekke dat een welgemeende vibrato echt superlekker zou klinken. Dus dat. Nooit zeggen dat het lekker gaat, totdat de Duitsers het stadion hebben verlaten. Zoiets. Verder was het een fijn optreden.

Hoe leuk is het dan als een jongetje van vijf of zes jaar samen met zijn moeder na afloop het podium opkomt. Hij is een beetje stil en verlegen, maar zijn moeder vertelt ons dat hij erg onder de indruk is van onze muziek. Ze wil daarom een cd van ons voor haar zoontje kopen. Nou, dat kan. Prachtig toch? Onze muziek is nu niet bepaald Studio 100 certified, dus des te groter is deze Kinder Überasschung voor ons. Voor zover bij ons bekend is Hannes sinds afgelopen zondag onze jongste fan. Oh, wacht, nee, kijk: we moesten de cd namelijk signeren. Vandaar dat we zijn naam weten. Wij zijn geen types die bij ieder ronddreutelend tweevoetertje vertederd door onze lieve knietjes zakken en met onze hoofden veel te dichtbij – inclusief naar koffie en broodjes riekende adem, ook dat hè? – zo’n creatuur vol in het gezicht naar naam en BSN vragen wanneer daar geen goede reden voor is. Dat je het weet.

Er kwam ook nog een dame naar ons toe. Ze wilde ons wel eens van dichtbij zien. Ze had genoten en kippenvel gekregen. Dat zijn toch mooie dingen om te horen. Vader Frans schoot tijdens het optreden foto’s uit alle hoeken en standen en stuurde het resultaat dezelfde avond nog op. Herinneringen die ertoe doen.

Nadat we alle spullen minutieus in de trouwe blauwe Daihatsu – alweer geheel belangeloos ter beschikking gesteld door onze favoriete boekhandel – hebben geladen, geven we de alleraardigste geluidstechnici een ferme hand en lopen we met de uiterst sympathieke organisator Simon nog even mee op naar zijn fiets. We kunnen niet anders dan concluderen dat spelen op Lazy Sunday Afternoon elke keer weer hartverwarmend is.

– foto’s: Frans Peelen –