De mono toon

elk lied is al zo vaak gezongen
van haver tot gort van wieg tot graf
couplet refrein neem me mee naar de brug en weer terug naar het dubbel refrein
het is de oude versleten pop die de massa verleidt

maar dit lied zonder eind zonder start het gonst door mijn hoofd zit diep in mijn hart
tot de dag waarop het met mij dan eindelijk verdwijnt
de klankkast de grond in de aarde ploft dof het ritme van de dood
toch zal het haar weg blind blijven vinden door gangen langs mollen en kruizen suizen

ze zal zuchten en steunen brommen en dreunen
nooit zal de stilte haar vinden haar lippen die ooit zo bevlogen beminden
geen mens die zal weten in welke schaduw ze schuilt zacht haar tranen lacht
haar allesomvattend nietsontziend zwijgen zal blijven tot diep in de donkerste nacht