Pyjamarock

Op het moment dat ik dit schrijf is het vrijdagmiddag. Eigenlijk ben ik aan het werk, maar ik snoep stiekem wat tijd voor mezelf. Moet kunnen. Die zogenaamd verloren tijd maak ik op een ander moment wel weer goed.

Straks worden we opgehaald door Peter, de drummer waar we twee keer mee hebben gerepeteerd en vanavond ons eerste optreden mee hebben. Spannend, jazeker. Toch: Peter is voor mij een oude bekende. We speelden niet alleen jaren samen in Cradle FC (waar we dit jaar ook weer mee op pad gaan), maar zijn vrienden geworden, dus de (muzikale) chemie is er. En na de repetitie van gisterenavond hebben we alle vertrouwen in het optreden. We laten ons niet gek maken, dat doen we zelf wel.

Wanneer jullie dit lezen, is het optreden inmiddels verleden tijd en ben ik alweer bijna bezig met mijn volgende rock on daddy-project: een flanellen pyjama scoren. Ja, echt. Een zaterdagmiddag shoppen met mijn dochter; een groter plezier kun je haar bijna niet doen. En omdat ik slechts dankzij het gedoogbeleid van mijn vriendin haar overheerlijke flanellen pyjamabroek aan mag (als zij van huis is en ik met mijn slaperige kop achter de laptop zit – u zult werken op ieder ongewenst moment om uw zelfstandigheid in volle glorie te mogen vieren), leek het me wel een goede missie om dan zelf maar een zachtwarme ochtendbroek te hosselen. Dat de goedkoopste versie alleen verkrijgbaar is als compleet geruit clownspak, soit. Ik heb in ieder geval een doel in een winkel waar mijn dochter ook haar shoppingspree-ei kwijt kan. Beter kan niet. Het vooruitzicht van heel gewoon HEMA-koffie met iets erbij, maakt het feest compleet.

Zo leef ik mijn leven in uitersten, zonder al te veel rarigheid. Ik zou niet anders willen.