Groen!

Ik sta voor het stoplicht, nee: verkeerslicht. Ik moest destijds van mijn rijinstructeur vooral verkeerslicht zeggen. Dat is positiever en logischer. Het verkeerslicht regelt het verkeer. Een stoplicht impliceert dat je altijd moet stoppen. Een logica waar ik me vrij goed in kon en kan vinden.
Het is een van de weinige keren dat ik weer eens in een auto zit en zelf rijd. Bevalt me goed. Het is zoiets als fietsen – je verleert het nooit.
Ik sta daar dus stationair voor het verkeerslicht te staan. Handje aan het stuur, vingertjes nonchalant trommelend.
Naast me stopt een auto. De dame achter het stuur kijkt direct opzij, naar mij. Ze glimlacht allerliefst en kijkt weer voor zich uit. Ik ben heel even van mijn apropos en glimlach terug, maar dat ziet ze niet. Dan geeft zij vol gas en wég is ze.
Achter mij toetert een auto en hoor ik een kerel in plat Amsterdams uit zijn raampje schreeuwen: ja groen! eikel! rijden!

21 gedachten over “Groen!

  1. Ka ka ka ka ka ka Ford ka ka ka ka (zo deed mijn huurauto bij wijze van vet irritante beat, je kent ze wel…) 😉

  2. Erg leuk! En herkenbaar. Jaren terug, toen ik nog in Utrecht werkte, reed ik voor dag en dauw over de snelweg, de zon kwam op boven de weilanden, ochtendnevel, en dan dacht ik heel vaak: zal ik gewoon door blijven rijden, voorbij Utrecht. Of zal ik de eerstvolgende afrit nemen en de auto parkeren, gaan wandelen en maar zien? Nooit gedaan. Inderdaad ook altijd alleen op de heenweg 🙂
    Het verlangen naar iets anders, vrij voelen 🙂 Dank je voor het delen!

  3. Goedemorgen… het is hier ook groen, ik mocht weer opstaan en verder gaan hahah mooi verhaaltje Ego Echo

Reacties zijn gesloten.